Het is een tijdje stil geweest. Heel stil. dat realiseer ik me al te goed. Maar dat had een goede reden, want ons huishouden kreeg er een, inmiddels acht maanden oude, baby bij.
En hoewel ze zeggen dat vooral meisjes voor zwangerschapsmisselijkheid zouden zorgen, kunnen jongens dat ook heel erg goed. Wel negen maanden lang hield hij mij er druk mee.
En daarna is het toch weer even ritme vinden. Hoe ging dat ook al weer, een baby. Al die ukkies die ik onder mijn hoede heb, gingen de zomer dat hij me in de wc opgesloten hield, naar school.
En ergens moet je een streep trekken en dat doen we bij deze zomer. Uitgezwangerd, tijd om er weer helemaal voor te gaan. Na een goede zomervakantie gaan we er weer tegen aan met de volle honderd procent. Al heeft de vakantie me wel aan het denken gezet. Er is namelijk een nieuw tijdschrift, speciaal voor ouders van schoolgaande kinderen. Op zich heel leuk en heerlijk om te lezen met een kopje thee, wanneer het tijdens je vakantie weer eens regent. Maar inmiddels heb ik vier nummers uitgelezen en ben ik ook vertwijfeld.
Is de school van mijn dochter wel goed? Want gewoon leren is uit, zeggen ze. Het werkt blijkbaar niet goed genoeg. En dus regent het tegenwoordig ook nieuwe scholen, zonder klaslokalen, zonder klassikaal leren en alles wat daarbij normaal bij hoort. En als je kind niet op zo’n hippe school zit, dan wordt er toch op zijn minst verwacht dat je kind niet meer verveeld op een stoel zit tijdens het rekenen, maar dat staat hij te springen om een rekenraadsel op te lossen. Letterlijk springen, want, al springende, schijnt je kind in staat te zijn vijf maanden meer leerstof tot zich te kunnen nemen, over een periode van twee jaar. Klinkt echt leuk, zo’n rendementsverhoging van meer dan 20%, helemaal wanneer je je voorheen juist zorgen maakte over hoe juist die beweeglijke kindjes tot stil zittende en geconcentreerd werkende wezentjes om getoverd moesten worden.
Maar, jammer, bij mijn weten wordt er niet gesprongen op de scholen waar ik gewoonlijk binnenstap.
Maar niet getreurd, er zijn steeds meer leuke apps om het leren leuker te maken voor je kind. Zo wordt leren toch nog een feestje. Maar bij voorkeur niet te lang op die ipad., zeggen ze. Maximaal een half uur, net genoeg dus om al die apps net niet te kunnen bekijken. Want ze zitten ook al zo lang stil op school, dat schijnt ook slecht te zijn voor de ogen. Helemaal met zo’n digibord.
Aanbevolen wordt ook om je kind op minstens één sport te doen, bij voorkeur een teamsport, omdat dat zo goed is voor de sociaal-emotionele ontwikkeling. Zo leer je je kind zichzelf motiveren op een gezellige manier, het wordt niet gedemotiveerd door persoonlijk falen en beweging zorgt ook weer dat het kind op school weer meer opslaat. Maargoed, dat is het lichaam, de hersenen willen ook beweging en dat bied je aan door je kind op muziekles te doen. Muziek stimuleert kinderen weer meer creatief te zijn en wie in sport niet al te best is, kan zich hier dan weer helemaal uitleven.
Dus ook erg belangrijk.
En dan komt het; kinderen spelen te weinig buiten, vroeger hingen kinderen de hele dag buiten, nu niet meer. Laat buitenspelen nu toch heel erg belangrijk zijn. Vooral dat door de struiken struinen en in bomen klimmen. Daar leren ze weer goed situaties van inschatten en ook daar worden ze sociaal sterkere kinderen van, omgaan met lastige situaties enzo. Vooral als je er als ouder niet bovenop zit.
Daar knelt mijn probleem. Als ik wil dat mijn kinderen het dus bijzonder goed doen, kom ik ongelooflijk veel tijd te kort. En mijn kinderen komen ongelooflijk veel energie te kort.
Ik vind die nieuwe ontwikkelingen erg interessant, helemaal voor kinderen die ergens buiten de boot vallen, zodat ze in een ander bootje dus wel kunnen komen. Maar het geeft mij een gevoel dat wanneer ik mijn kinderen kind laat zijn, ze dus bij voorbaat al gedoemd zijn een achterstand op te lopen omdat ze niet op een school zitten waar ze al buitenspelend rekensommetjes springen om na school een door de bso aangeboden zes weekse muziek cursus aangeboden krijgen waarbij ze leren sporten in teamverband ofzo, als je begrijpt wat ik bedoel.
En dat vind ik vervelend. Ik dus. Niet mijn kind. Mijn kind is een dromer, een hele slimme dromer. Mijn kind houdt van dromen en in werelden verkeren die volwassenen niet meer kennen. Dus besluit ik dat wanneer mijn dromertje misschien besluit dat de educatieve snelweg niets voor haar is, ik haar niet ga pushen om er toch te komen. De toeristische route is trouwens vaak mooier en er staat minder file ook!